Hoge Hakken, Echte Liefde

Mei in Moskou. De mooiste maand van het jaar durf ik te beweren. Na een maandje of zes duisternis, kou, sneeuw en ijs schijnt eindelijk de zon weer uitbundig. En zorgt deze voor een aangename temperatuur. Reden genoeg voor alle Moskovieten massaal te ontwaken uit hun diepe winterslaap. Fris en fruitig wandelen ze doelloos rond in het centrum. Rond hun lippen speelt zelfs een glimlach. Een tamelijk uniek verschijnsel in de Moskouse straten. Maar vandaag tel ik een heleboel.

Met een boekje en een vers glas Blanche de Bruxelles (!) heb ik mij genesteld op een terras aan Kamergersky, een van de weinige straten in Moskou waar auto’s het niet voor het zeggen hebben. Integendeel, de hele straat is omgetoverd tot een groot terras. Ook al een groot verschil met de winter. Toen gebeurde er niets, behalve dat hordes Tadzjieken bergen sneeuw van A naar B schoven. Nu is er geen Tadzjiek te zien. Verbannen naar minder hippe oorden in de stad, vermoed ik. In plaats hiervan nestelen de Russen zich op aangename terrasstoelen en doen ze zich te goed aan sushi, Chinees, pizza, pasta, steak en andersoortige Russische heerlijkheden.

Van boekje lezen komt werkelijk helemaal niets. Iets dat me wel vaker overkomt hier in Moskou.  Tussen al die stoelen paraderen namelijk de dames. De beentjes al netjes bruingekleurd. De lipjes rood geverfd. In hippe zomerjurkjes gekleed. Bij voortduring dwalen mijn ogen dan ook in die richting. Geen spannend boek die hieraan iets kan veranderen. Toch, hoe bruin, rood of hip ook, mijn aandacht gaat vooral uit naar de hooggehakte schoenen. Met grote regelmaat loopt een dame voorbij met enorme exemplaren. Zo hoog, dat ik me verwonderd afvraag, hoe hierop gelopen kan worden. Die doen toch enkels breken? Dat kan niet anders. Maar de dames in kwestie stappen zonder noemenswaardige inspanning voort. Met zelfverzekerde stappen en dito blik genieten ze van alle aandacht die hen ten deel valt.

Inmiddels zijn vier hippe Russische jongemannen aan de tafel naast die van mij komen zitten. Alle vier een modern kapsel, overduidelijk niet van een Oezbeekse charlatan om de hoek. Kleurige schoentjes zonder sokken. Een net broekje en een fleurige polo. Type metroseksueel, zeg maar. Ze bestellen dan ook een theetje. Veel praten doen ze niet. In plaats hiervan jagen acht ogen op de passerende vrouwen (vooruit 10 ogen, want ook ik doe hieraan nog steeds volop mee). Als ze een mooi exemplaar ontwaren, stoten ze elkaar aan, wiebelen zenuwachtig op hun stoelen en raken bijkans opgewonden van het aangezicht.

Het zijn overigens niet alleen vrouwen die hier paraderen. Bij vlagen waan ik mij een toeschouwer bij de Moskouse gay parade. Officieel mogen dergelijke parades hier dan verboden zijn, de praktijk is overduidelijk geheel anders. Ik kan me herinneren dat Gordon, godbetert, alvorens roemloos ten onder te gaan bij het songfestival, nog stampij meende te moeten maken over het gebrek aan rechten voor de Russische gays. Nu zal hij, voor een keer, wel enig recht van spreken hebben. Dit geef ik grif toe. Toch, vandaag in Kamergersky, zie ik er velen. En ze lijken bepaald niet bang hun geaardheid te tonen. Natuurlijk, intiem contact is uit den boze. Maar dit lijkt me logisch. De vier mannetjes hebben er overduidelijk niet al te veel mee op. Ook al reageren ze bijna op dezelfde manier als bij het aanschouwen van een mooie dame. Evengoed wiebelen ze op hun stoelen en reageren ze opgewonden. Maar de blik in hun ogen is duidelijk een andere.

Ik bestel nog een Brussels witbiertje. Wat anders te doen op een zonnig terras? Bovendien, met een beetje mazzel zie ik de benen dan nog bruiner, de lippen nog roder en de hakken nog hoger.