
BUDMO, Twee jaar in Oekraïne
In het Oekraïens neemt het woord ‘budmo’ een speciale plaats in. Wanneer Oekraïners hun glas heffen, zeggen ze ‘budmo’, wat zich vertaalt als ‘laten we zijn’. Het woord draagt een rijke geschiedenis met zich mee, die teruggaat tot de tijd van de Kozakken. Wanneer zij bijeenkwamen voor een maaltijd of een drinkgelag kreeg iedereen de gelegenheid de anderen toe te spreken. Iedere Kozak begon zijn betoog over succes en vriendschap steevast met ‘budmo’. Het is een toost die veerkracht, eenheid en positivisme samenvat. Een uitdrukking die de ontembare geest en het unieke karakter van Oekraïne onder de aandacht brengt.
Samenvatting
Terwijl corona welig tiert, begint Abraham een nieuwe betrekking in Oekraïne. Vol verwachtingen arriveert hij in Kyiv, om daar onmiddellijk in de grijpgrage klauwen van Loretta, de op Mussolini lijkende Italiaanse projectleider, terecht te komen. Loretta beperkt en vernederd hem op velerlei manieren. Ze weigert met hem te praten, annuleert het project waaraan Abraham zou werken en verbiedt hem de stad te ontdekken. Om aan haar tirannie te ontsnappen zoekt hij stiekem troost bij de verleidelijke en oppervlakkige Oksana.
Net wanneer Abraham is gewend aan een leven van nietsdoen en Oksana pakt Loretta hem bij zijn lurven en stuurt hem naar Zjytomyr. In dit plattelandsstadje raakt hij alsmaar gefrustreerder over zijn gebrek aan vrijheid en de aan hem opgelegde regels en geboden. Het leidt uiteindelijk tot het onvermijdelijke: een explosief conflict met Loretta.
In deel 3 geniet Abraham, als is hij een vrijgelaten gevangene, van zijn verkregen vrijheid. Wat hem betreft had dit deel tot het einde der tijden mogen duren, maar helaas wordt zijn leven van geneugten en plezier wreed verstoord wanneer de Russen Oekraïne binnenvallen. Met pijn in zijn hart vlucht hij uit Kyiv naar veiliger oorden. Maar van opluchting of blijdschap is geen sprake, eerder voelt hij zich een lafaard en een angsthaas. Daarom besluit hij, terwijl de oorlog in alle hevigheid woedt, terug te keren naar Oekraïne.

De Weg Naar Erzhey, mijn debuutroman
Zijn goedbetaalde baan biedt hem weliswaar de gelegenheid als een goddeloos heerschap te leven, maar de geneugten worden alsmaar meer overwoekerd door gevoelens van onvrede.
Hij besluit te vertrekken naar Moskou, met het excuus daar Russisch te willen studeren, in werkelijkheid vooral om zichzelf te herontdekken. Geen eenvoudige opgave, want ook in Moskou geeft hij zich met graagte over aan de oppervlakkige verleidingen die de stad hem te bieden heeft.
Dit verandert wanneer hij een Moskouse dame ontmoet, op wie hij halsoverkop verliefd wordt. Zij kiest echter voor haar carrière en laat hem in eenzaamheid achter, waarop hij beslist te vertrekken naar onbekendere oorden. Tal van Russinnen en een enkele Rus nemen hem op sleeptouw en tonen hem de variëteit van dit immense land.
De drang naar de grote stad doet hem terugkeren naar Moskou, waar hij in een relatie belandt, waarin liefde, onbegrip en haat elkaar met onregelmatige tussenpozen afwisselen. Zich realiserend dat deze verhouding gedoemd is te mislukken, besluit hij wederom te vertrekken.
Nabij het Bajkalmeer, ontmoet hij Ksusha, een Russisch spiegelbeeld van hemzelf. Wanneer hij samen met haar de Oudgelovigen bezoekt in Erzhey vindt hij zelf het antwoord hoe om te gaan met de alledaagse werkelijkheid.